Blasfemie Rapsodie - voorstelling wordt verplaatst

Like a virus needs a body  
As soft tissue feeds on blood  
Someday I'll find you, the urge is here 
(Bjork, Like a virus) 
 
De Zuid-Italiaanse dans Pizzica, oorspronkelijk een wilde dans om het dodelijke gif van een spinnenbeet uit het lichaam te verdrijven, werd in tijden van armoede dé remedie tegen depressies. De swingende Charleston ontstond tijdens het interbellum als reactie op de strikte vooroorlogse etiketten. Deze dans markeerde de bevrijding van de constante doodsangst die de Eerste Wereldoorlog veroorzaakt had.  Blasfemie Rapsodie ontstond tijdens de coronacrisis.

De manier waarop we dansen kan nooit helemaal los gezien worden van de manier waarop we samenleven. Zo grijpen dans en samenleving stevig in elkaar. Of sterker nog, de kracht van dans werkt als motor van verandering. Wat te doen om vergankelijkheid te beteugelen? Het goddelijke aanraken of het aardse verslinden, afstand houden of elkaar juist doodknuffelen? 

Als vloeken in de kerk, ontstond Blasfemie Rapsodie, met gepaste afstand en vanuit een prangende noodzaak tot voortgang. Dit keer niet in een studio maar in hun ‘heilige’ thuis-ruimte werkten de dansers aan een solo met als uitgangspunt het zwiepend gestructureerd voetwerk van de Charleston en de extatische dans van de Zuid-Italiaanse dans de Pizzica. In online verbinding met Emio Greco | Pieter C. Scholten zwoegden ze nietsontziend zich een weg, langs banken en onder tafels, om met de kracht van dans de muren de maat te nemen en hun grenzen te verleggen.