afscheid van een dierbare plek
Na talloze onvergetelijke voorstellingen nemen we (tijdelijk) afscheid van onze geliefde Stadsschouwburg. In een persoonlijke brief deelt directeur Eva Middelhoff haar herinneringen en haar bewondering voor het pand. Een eerbetoon aan een gebouw dat zoveel voor ons allemaal betekent.
Lieve bezoeker,
Graag zou ik samen met jou een diepe buiging willen maken voor onze fijne, grote, sterke, lieve, eigenzinnige Stadsschouwburg. Zij heeft het verdiend, na 64 jaar trouwe dienst. En ze heeft het verdiend dat ze de komende tijd wordt klaargestoomd voor een nieuwe, nog grotere rol in het hart van de stad en in het leven van de Nijmegenaren.
We weten allemaal dat het al heel lang hoog tijd was voor een grondige upgrade. Toch heb ik de afgelopen jaren mogen ervaren dat je in grote getale aanwezig was. En dat er steeds met veel liefde voor is gezorgd dat de Stadsschouwburg kon doordraaien, ondanks alle gebreken en mankementen. Door de technici, de facilitaire staf, door iedereen die hier werkt. Zij en jij, ons publiek, maken dat deze betonnen kolos zachtheid uitstraalt.
En zij heeft voor ons gezorgd: we hebben hier prachtige, gedenkwaardige momenten beleefd, voorstellingen, concerten, de Vierdaagse, en zelfs tijdens corona, met de jubileumtentoonstelling. Veel van jullie die haar vaak bezochten, kennen haar door en door; je kunt bij wijze van spreken met je ogen dicht je weg vinden. Het gebouw, met al haar eigenaardigheden en eigenzinnigheid, zit in je systeem. Hoe ze was, dat blijft je vast en zeker nog heel lang bij. En dat is mooi.
Als ik aan het gebouw denk, zie ik een persoon voor me met allerlei eigenschappen, soms hard, soms zacht, nooit saai. Dat ik over het gebouw praat als een ‘zij’, komt door mijn gevoel bij de theaterzaal. Dat vind ik een soort van warme, zachte, donkere plek, waar je je helemaal geborgen kunt voelen, als artiest en als publiek. De foyer is anders: daar daagt ze je uit om je te laten zien. Je kunt er maar beter goed rechtop lopen.
Ze heeft een stevig karakter, ze laat mensen zelden koud. De een houdt oprecht van haar, de ander kan haar niet goed uitstaan. Ik denk dat dit komt omdat het gebouw zelf een kunstwerk is, ze doet iets met je, je ontkomt er niet aan.
Ze heeft me veel geleerd over Nijmegen. Ze is letterlijk dwars, eigenzinnig. Dat hoort heel erg bij Nijmegen natuurlijk. En dit is waar iedereen komt, ze belichaamt het democratische ideaal. En voor wie goed kijkt, heeft ze een hoop humor: in dat dwarse, dat ronde, dat hoekige, dat zigzaggende lichaam van haar.
Nu trekt ze zich even terug, om haar nieuwe rol in te studeren. Ze wordt toegankelijker en vriendelijker, ze krijgt nieuwe ramen, we zijn straks welkom in de nieuwe public space. Die nieuwe zachtheid en openheid die ze gaat krijgen, dat zijn kwaliteiten die we erg nodig hebben in deze tijd. Het past bij de rol die wij met z’n allen willen en moeten vervullen in een samenleving die harder lijkt te worden. Het is fijn dat het gebouw daarin gaat voorzien.
En in de tussentijd, verliezen we elkaar niet uit het oog, lieve bezoeker! Je bent van harte uitgenodigd om ons te bezoeken op andere locaties waar we programma gaan presenteren, onder de noemer Stadsschouwburg op Tournee.
Straks, over 2,5 jaar, als ze daar klaar voor is, gaan we haar opnieuw beter leren kennen. Ik verheug me op de dag dat we haar weer treffen in vol ornaat. Ze zal ons ongetwijfeld verrassen. Maar één ding weet ik zeker: hoezeer ze ook verandert, ze blijft altijd honderd procent zichzelf: onze fijne, grote, sterke, lieve, eigenzinnige Stadsschouwburg Nijmegen.
Tot weerziens.
Eva Middelhoff
directeur
