Christian Zacharias

Zacharias, die ook dirigent is, kan als geen ander verhalen vertellen met muziek. Nog altijd vingervlug speelt hij met klank en sfeer. Hij brengt een elegant en gevarieerd programma met bekende stukken van Scarlatti, Haydn en Schubert, maar ook met minder vaak gehoorde van Couperin en Poulenc. Barokke, romantische en twintigste-eeuwse composities wisselen elkaar dus af.

Het concert begint in de romantiek met enkele muzikale momenten van Franz Schubert (1797–1828). De Pianosonate van Joseph Haydn (1732–1809) brengt het publiek nog wat verder terug in de tijd: hij ontwikkelde zich van een laat-barokke componist, die vastzat aan strakke vormschema’s, tot een vrije en vroeg-romantische meester. Met François Couperin (1631–1708) belandt het programma weer echt in de barok, de periode waarin ook Domenico Scarlatti (1685–1757) componeerde. Zacharias daagt zichzelf vervolgens uit met stukken van Francis Poulenc (1899–1963), van wie hij niet eerder muziek opnam. Hij blijft dus zoeken naar nieuwe verhalen om te vertellen. Het is alsof de meesterpianist zegt misschien wel te zullen stoppen met concerteren, maar zeker niet met musiceren. Zijn keuze om de avond te eindigen met Mélancolie van Francis Poulenc zal geen toevallige zijn. Met een onvervuld verlangen naar méér – meer verhalen en meer muziek – sluit Zacharias in Nijmegen de avond af.